ธรรมทาน จาก ท่านอ.พุทธทาส "...เมื่อประสบความสำเร็จ สิ่งแรกก็คือดีใจ จนลืมตัว และโง่ลงไปบางอย่าง สำหรับจะประมาท หรือสะเพร่าในอนาคต ความสำเร็จ เป็นครูที่ดีน้อยกว่า ความไม่สำเร็จ ความไม่สำเร็จ แต่มีเสน่ห์จนคนทั่วไป เกลียดความไม่สำเร็จ ...เมื่อไม่ประสบความสำเร็จ เราจะได้อะไร ที่มีค่ามากกว่า เมื่อประสบความสำเร็จไปเสียอีก ถ้าเป็นจิตนิยม แต่เราไม่รู้-ไม่รู้สึก ถือเอาไม่ได้ แต่คนทั่วไป มองมันในแง่ลง เห็นเป็นความเสียหาย และเกิดทุกข์ใหม่เพิ่มขึ้นอีก เป็นโชคร้ายไปเสียโน่น ...ถ้าต้อนรับความไม่สำเร็จ อย่างถูกต้อง มันจะมอบความรู้ ที่จะทำให้ประสบความสำเร็จ ถึงที่สุดในกาลข้างหน้า จนกลายเป็นผู้ทำอะไร สำเร็จไปหมด..."

จงทำกับเพื่อนมนุษย์โดยคิดว่า เขาเป็นเพื่อน เกิด แก่เจ็บ ตาย ของเรา. เขาเป็นเพื่อน เวียนว่ายอยู่ในวัฎฎสงสารด้วยกันกะเรา. เขาก็ตกอยู่ใต้ อำนาจกิเลส เหมือนเรา ย่อมพลั้งเผลอไปบ้าง. เขาก็มีราคะ โทสะ โมหะ ไม่น้อยไปกว่าเรา. เขาย่อมพลั้งเผลอบางคราว เหมือนเรา. เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม เหมือนเรา ไม่รู้จักนิพพานเหมือนเรา. เขาโง่ในบางอย่าง เหมือนที่เราเคยโง่. เขาก็ตามใจ ตัวเองในบางอย่าง เหมือนที่เราเคยกระทำ. เขาก็อยากดี เหมือนเรา ที่อยาก ดี-เด่น-ดัง. เขาก็มักจะกอบโกย และ เอาเปรียบ เมื่อมีโอกาสเหมือนเรา. เขามีสิทธิที่จะบ้า ดี-เมาดี-หลงดี-จมดี เหมือนเรา. เขาเป็น คนธรรมดา ที่ยึดมั่น ถือมั่น อะไรต่างๆ เหมือนเรา. เขาไม่มี หน้าที่ ที่จะเป็นทุกข์ หรือตายแทนเรา. เขาเป็น เพื่อน ร่วมชาติ ร่วมศาสนา กะเรา. เขาก็ ทำอะไร ด้วย ความคิดชั่วแล่น และ ผลุนผลัน เหมือนเรา. เขามี หน้าที่ รับผิดชอบ ต่อครอบครัวของเขา มิใช่ของเรา. เขามีสิทธิ ที่จะมีรสนิยม ตามพอใจของเขา. เขามีสิทธิ ที่จะเลือก ( แม้ศาสนา ) ตามพอใจของเขา. เขามีสิทธิ ที่จะใช้ สมบัติ สาธารณะ เท่ากันกับเรา. เขามีสิทธิ ที่จะเป็นโรคประสาท หรือเป็นบ้า เท่ากับเรา. เขามีสิทธิ ที่จะขอความช่วย เหลือ เห็นอกเห็นใจ จากเรา. เขามีสิทธิ ที่จะได้รับอภัย จากเรา ตามควรแก่กรณี. เขามีสิทธิ ที่จะเป็นสังคมนิยม หรือ เสรีนิยม ตามใจเขา. เขามีสิทธิ ที่จะเห็นแก่ตัว ก่อนเห็นแก่ผู้อื่น. เขามีสิทธิ แห่งมนุษย์ชน เท่ากัน กับเรา , สำหรับจะอยู่ในใลก. ....ถ้าเราคิดกันอย่างนี้ จะไม่มีการ ขัดแย้งใดๆเกิดขึ้น.

ช่างหัวมัน จงยืนกราน สลัดทั่ว ช่างหัวมัน ถ้าเรื่องนั้น นั้นเป็นเหตุ แห่งทุกข์หนา อย่าสำออย ตะบอยจัด ไว้อัตรา ตัวกูกกล้า ขึ้นเรื่อยไป อัดใจตาย เรื่องนั้นนิด เรื่องนี้หน่อย ลอยมาเอง ไปบวกเบ่ง ให้เห็นว่า จะฉิบหาย เรื่องเล็กน้อย ตะบอยเห็น เป็นมากมาย แต่ละราย รีบเขวี้ยงขว้าง ช่างหัวมัน เมื่อตัวกู ลู่หลุบ ลงเท่าไร จะเย็นเยือก ลงไป ได้เท่านั้น รอดตัวได้ เพราะรู้ใช้ "ช่างหัวมัน" จงพากัน หัดใช้ ไว้ทุกคน ฯ

อย่าช่างหัวมัน อย่าบิ่นบ้า มัวแต่อ้าง ช่างหัวมัน ถ้าเรื่องนั้น เกี่ยวกับเพื่อน มนุษย์หนา ต้องเอื้อเฟื้อ ปฎิบัติ เต็มอัตรา โดยถือว่า เป็นเพื่อนเกิด- แก่เจ็บตาย การช่วยเพื่อน เหมือนช่วย ตัวเราเอง เมื่อจิตเพ่ง- เล็งช่วย ทวยสหาย ย่อมลดความ เห็นแก่ตัว ลงมากมาย ทุกทุกราย อย่าเขวี้ยงขว้าง ช่างหัวมัน เห็นแก่ตัว บางเบา ลงเท่าไร ยิ่งเข้าใกล้ พระนิพพาน เห็นปานนั้น รอดตัวได้ เพราะไม่มัว ช่างหัวมัน จงพากัน ใคร่ครวญ ถ้วนทุกคน ฯ

ปากอย่างใจอย่าง มีปากอย่าง ใจอย่าง หนทางศุข ไม่เกิดทุกข์ เพราะยึดมั่น ฉันแถลง ว่าคำพระ พุทธองค์ ทรงแสดง อย่าระแวง ว่าฉันหลอก ยอกย้อนเลย อย่ายึดมั่น สื่งใดๆ ด้วยใจตู ว่าตัวกู ของกู อยู่เฉยๆ ปากพูดว่า ตัวกู อยู่ตามเคย ใจอย่าเป็น เช่นปากเอ่ย เหวยพวกเราฯ

เป็นพ่อให้เป็นพ่อ ถ้าเป็นพ่อ ก็จงเป็น ให้เป็นพ่อ เป็นเพียงให้ ผีหัวร่อ หรือพอไหว เดี๋ยวนี้เป็น กันจนผี ขี้คร้านไย พ่ออะไร ให้ลูกจูง จมูกพา พ่อรุ่นนี้ เฝ้าพิรี้ พิไรปลอบ ให้ชื่นชอบ สุดแต่ลูก จะปรารถนา จะตอบลูก ก็ตอบไม่ถูก ว่าเกิดมา เพื่ออะไร กันหนา ยังมืดมนท์ พ่อไม่รู้ ลูกจะรู้ ได้อย่างไร จะเดินไป ทางไหน ยังสับสน ทำอะไร ได้ไม่- ถึงเสี้ยวคน ลูกของตน พ่อฆ่า สาแก่ใจ ฯ

ทำดี ดีแล้วเป็นพร ทำดี ดีแล้ว เป็นพร ไม่ต้องอ้อนวอน ขอพร กะใคร ให้กวน พรที่ ให้กัน ผันผวน เป็นเหมือนลมหวน อวลไป อวลมา อย่าหลง พรทำ ดีเอง มั่นคง วันคืนยืนยง ซื่อตรง ต่อผู้ รู้ทำ อยากรวย ด้วยพร เพียรบำ- เพ็ญบุญ กุศลนำ ให้ถูก ให้พอ ต่อตน ทุกคน เกิดมา เป็นคน ชั่วดีมีจน เป็นผล แห่งกรรม ทำเอง ถือธรรม เชื่อกรรม ยำเกรง บาปชั่ว กลัวเกรง ทำแต่ กรรมดี ทวีพร ฯ

กรรมดี ดีกว่ามงคล กรรมดี ดีกว่ามงคล สืบสร้าง กุศล ดีกว่า นั่งเคล้า ของขลัง พระเครื่อง ตะกรุด อุทกัง ปลุกเสก แสนฉมัง คาดมั่ง แขวนมั่ง รังรุง ขี้ขลาด หวาดกลัว หัวยุ่ง กิเลส เต็มพุง มงคล อะไร ได้คุ้ม อันธพาล ซื้อหา มาคุม เป็นเรื่อง อุทลุม นอนตาย ก่ายเครื่อง รางกอง ธรรมะ ต่างหาก เป็นของ เป็นเครื่อง คุ้มครอง เพราะว่า เป็นพระ องค์จริง มีธรรม ฤามี ใครยิง ไร้ธรรม ผีสิง ไม่ยิง ก็ตาย เกินตาย เหตุนั้น เราท่าน หญิงชาย เร่งขวน เร่งขวาย หาธรรม มาเป็น มงคล กระทั่ง บรรลุ มรรคผล หมดตัว หมดตน พ้นจาก เกิด แก่ เจ็บ ตาย บริสุทธิ์ ผุดผ่อง ใจกาย อุปัทวะ ทั้งหลาย ไม่พ้อง ไม่พาน สถานใด เหนือโลก เหนือกรรม อำไพ กิเลสา- สวะไหน ไม่อาจ ย่ำยี บีฑา ฯ